- Mama qurban, gəl oturaq, boş yer var. – deyərək, uşağı dalınca boş oturacağa tərəf çəkdi.

Əvvəl özü keçib pəncərə tərəfdə oturdu, sonra qızını qaldıraraq yanında oturtdu. Dizlərinin üstünə qoyduğu kiçik çantadan salfet çıxarıb, qızının, daha sonra öz tərini silib, əliylə özünü yelləyərək:

- Uff, dəhşətli dərəcədə isti var. – Dedi.

Uşaq, sanki anasını eşitmirmiş kimi, əlində olan gəlinciyin paltarındakı muncuqlarla oynayır, arada dodağının altında nəsə mızıldanır,anasının ona fikir vermədiyini bilib, cavabını gözləmədiyi suallarlar verirdi. Ana isə gözlərini pəncərədən çölə zilləyərək, nəsə dərin bir fikrə dalmışdı.

 Bir neçə dayanacaq sonra orta yaşlarında, gicgahlarında saçları azca ağarmış, bir kişi mindi və qapıyla üzbəüz tutacaqdan tutaraq dayandı. Az keçmişdi ki, qadının yanındakı uşaq:

- Mama, hələ çatmadıq? – Deyə çingiltili səslə soruşdu.

Kişi səs gələn tərəfə boylandı. Ana uşağa cavab vermək istəyirdi ki, onlara tərəf  boylanan orta yaşlı kişiylə göz-gözə gəldi və ani baxışdan qadının siması tamam dəyişdi. Sanki nədənsə qorxurmuş kimi göz bəbəkləri böyüdü, çöhrəsində qəfil bir təlaş yarandı. Kişi isə gülümsəyərək, dəmir tutacaqlardan tuta-tuta onlara tərəf irəlilədi. Kişinin yaxınlaşdığını görən gənc ana,sanki təhlükə gəlirmiş kimi tələsik əlini atıb qızının çiyinlərindən tutub, özünə tərəf sıxdı. Qadının təlaşına baxmayaraq, kişi onlara yaxınlaşmaqda idi, yaxınlaşdı da. Əvvəl qızcığaza, dərhal da qadına nəvaziş dolu təbəssümlə baxaraq salam verdi. Naəlac qalan qadın onun salamını aldı. Aldısa da tək bir salamla təhlükənin getməyəcəyini anlamış və qızını bir az da özünə tərəf sıxaraq, baxışlarını kişidən gizlətməyə çalışırdı. Kişi isə getmək bilmirdi, onların başı üstündə dayanaraq qızın saçlarını oxşayaraq:

- Nə yaman böyüyüb bu. – Dedi.

- Hə böyüyüb, gələn il məktəbə gedəcək. – Deyərək, qadın zorla gülümsündü.

- Mənim kimliyimi qıza nə vaxtsa demək fikrin var?

- Heç vaxt Rəşad, heç vaxt. – Qadın təlaşlı səslə cavab verdi.

- Axı niyə?

- Rəşad unutma, sən bizi tərk edib gedən günü biz sənlə şərt kəsdik.

 

- Bilirəm, unutmamışam, amma...

- Amma nə? Amması mamması yoxdur Rəşad! Sən kişisən, kişisənsə sözünü tut. – Qadının səsi titrədi.

Bütün bu söhbət boyu kişi əlini uşağın başından çəkməyərək, onun saçlarını sığallamaqda davam edirdi. Nə düşündüsə, yalvarıcı bir tərzdə:

- Bəlkə düşünəsən Səbinə, bir səhvdir etmişəm. – Dedi.

- Düşünəcək bir şey yoxdur. Xahiş edirəm birdə bizi görsən, görməzdən gəl.

Kişi nəsə demək istədi, amma sözü boğazında düyünlənmiş qəhərə ilişib qaldı. Bir neçə dəfə udqunaraq özünü ələ aldı.  Əlini uşağın yanağında, çənəsində gəzdirərək, əyilib onun saçlarını qoxlayaraq, qoxusunu ciyərləri tutana kimi içinə çəkib, sonra öpərək dikəldi. Boğuq səslə:

- Düşərsiz. – Deyib, ovcunun içiylə gözlərini silə-silə ön qapıya yaxınlaşdı.

Kişi düşəndən sonra qadın, Rəşad gözdən itənə kimi pəncərədən onu dalıyca boylandı.  Heç nə anlamayan qız anasını dümsükləyərək:

- Mama,o əmi kimiydi? – Deyə soruşdu.

- Heç qızım, mamanın laap köhnə tanışıdır.

- Mən onun əlini tez-tez yuxuda görürəm.

- Necə? – Ana təəcüblə soruşdu.

- Həm də çox tez-tez görürəm. Həmişə də saçlarımı sığallayır. Yuxuda mənə elə gəlir ki, o əllər atamındır, saçımı sığallayır. Amma bir dəfə də olsun özünü görə bilmirəm. Yuxumda gördüyüm əllər bu əminin idi, ana, inan mənə, mən yalan demirəm.

- İnanıram qızım – deyərək, Səbinə qızının saçlarından öpdü, sonra daha qızına qulaq asmadı. Körpəsi ağladığını hiss etməsin deyə üzünü pəncərəyə çevirib, barmaqlarının ucu ilə gözlərinin yaşını sildi...