O gün şəhər selin içindəydi. Mən evdəydim, çöldən xəbərim yoxdu. Müsahibə alırdım, qarşımda - masada yaşıl çay, Kiyev peçenyeləri, diktofonu əvəz edən planşet, ətrafımda kitablar. Üzbəüzdəki qoltuqda...hə, yaşlansa da, xarizmatik görkəmini itirməmiş şair. Fikirləşirdim ki, nə vaxtsa bu barədə yazacam. Sən yoxdun ağlımda. Mane olardın. Danışmağa, yazmağa, düşünməyə. Müsahibəyə gedəndə səni kandarda unuduram. Müvəqqəti. Çıxardığım ayaqqabı kimi məsələn. Əvəzində rahat başmağı - peşəkarlığı geyinirəm. Yaxşı, ayaqqabı ağır misal oldu. Deyək ki, maska... maska olsun... Çox haşiyə çıxdım, amma bütün bunlar səni incitməməkdən ötrüdür. Bunu da deyəcəm, incimə, səmimiyyət belə tələb edir - o gün nağıl ovqatı vardı içimdə. Müsahibə bitdi, planşetin "dayan" düyməsi vuruldu, qapı açıldı və şairin özünə çox yaraşan - yəni əlbəttə ki, yaraşıqlı xanımı gödəkçəmi gətirdi, burnuaçıq ayaqqablarıma baxıb, nəvazişlə dedi:

- Çöldə leysan gedir.

Şair hökmlə sürücüsünü xatırlatdı, imtina elədim. Özü də qəti şəkildə. Çətir təklif elədilər. Yenə sərt formada boyun qaçırdım. Bilmirəm niyə. Bəhanə də elədim ki, yağış şeirin dostudur, guya romantikaya ehtiyacım var - bəlkə, ciddidən vardı, bilmirəm - və bu kimi sarsaq bəhanələr. . Bəlkə də, fikirləşdilər ki, başım qaçıb. Çox yox, yaxşı, bir balaca. Ola bilər də. Normal haldı. Yəni əslində, anormaldı. Amma guya elə indi - ayın-günün bu vaxtında, min qayğının içində bunu yazmaq, özü də sənə, heç vaxt oxumayacaq adama yazmaq normaldı? Amma gözəldi, bilirəm. Dəqiq bilirəm. Nəsə... 

Havaya çıxdım, islaq saçlarımdan qalxan "Versaçe"nin -yəqin ki, "Versaçe"nin, o zaman "Molekul" hələ məni dəli eləməmişdi deyəsən - xəfif qoxusu qarışmış havanı ciyərlərimə çəkdim, tələsmədən gölməçələrin kənarıyla addımlamağa başladım. Fikirləşdim ki, bu sürətlə davam eləsə, sel şəhəri apara bilər. Amma onu da fikirləşdim ki, belə sürətlə çox davam eləmir yağış. Fikirləşdim ki, sevgisiz də xoşbəxt olmaq olar. Fikirləşdim ki... yox, səni yox... səni yada salmayım deyə axşamkı planlarımı düşündüm. Evə getməyəcəkdim, rəfiqəmə dəyməliydim. Yağış kəsdi, çay və söhbət qısa çəkdi. Sonra avtobusda pley-listimdəki nəğmələrə qoşulub getdim... planımda yoxdun, ağlımdaydın... amma...

Gün davam edirdi. Bilmirəm, yağış kəsmişdi, ya yox, amma deyəsən, kəsməmişdi, maşının ön şüşəsindəki süpürgələrin xırçıltısını eşitmirdim, amma tərpənirdi, ürək döyüntülərimi sayırdım, saya bilmirdim, səbrim çatmırdı. Yol uzanırdı, amma bitəcəkdi, mütləq bitəcəkdi, rahatlığım pozulmuşdu, amma rahatlığımın qapısını döyən sevincdən beşəlli yapışmağa hazırdım. Nağıl davam edirdi. Mistik bir şeydi. Fikirləşmək istəmirdim, beynim bu təzyiqə dözməzdi, dəli olardım, vaxtı deyildi. Yeri heç deyildi. Sonra...

Yağış kəsmişdi, ya kəsməmişdi, bilmirdim, gərək pəncərədən baxaydım, gərək şüşədəki damcıların açdığı cığırı izləyəydim ki, xatirəm daha effektli olsun, eləmədim, yadıma düşmədi. Gərək deyəydim ki, ağ şokoladı, marmeladı, çiyələk mürəbbəsini, zefiri, cürbəcür sırğaları, boyunbağıları, qolbaqları (dayan, dayan, həmin gün mavi qolbağımı taxmışdım cins kombinzonuma uyğun, sonra?... nəsə, lənət şeytana, yadımda deyil...) müxtəlif adlı ətirləri, müxtəlif dadlı meyvələri səndən sonra sevmişəm, ona görə sevmişəm ki, onlardan sənə danışam, ona görə danışam ki, yanında olmadığım günlərdə necəsə yadına düşəm. Hər şokolad tikəsində, hər portağal dilimində, hər "Dolce Gabana" - hə, bu da vardı o zamanlar - ətirli xanımda məni xatırlayasan (nə qədər sadəlövhəm, üstümdəki bəzək-düzəyimi - mavi qolbaq istisna olunmaqla - özüm də xatırlamıram, sən - məni unudandan sonra - bütün bunları niyə və necə xatırlayasan axı). Demədim. Bəlkə, ona görə demədim ki, bu, yalan olardı, özüm-özümə inanmazdım, çünki bütün bunları sənədək sevmişdim, bütün bunlar sənə qədər mənim həyatımın ayrılmaz epizodlarına çevrilmişdi. O zaman daha ağıllı, daha rasional, daha praktik idim. İndi yox. İndi özümü inandırıram ki, bütün əlvan rənglər, zərif dadlar, sevimli qoxuları sənin yadında qalmaq üçün uydurmuşam. Gülməli olmuşam, axmaqlaşmışam, nə gizlədim, arada olur, iki-üç ayda bir dəfə, çox yox. Amma sən gülmə, xətrimə dəyər. Söhbətimi yarıda kəsərəm, küsərəm, bir də yazmaram. Sən heç nə itirməzsən, əlbəttə, amma mən yazmasam, olmaz. Mən yazmasam, qazanmaram. Sözün hər mənasında...

Hə, onu deyəcəkdim axı, sonuncu görüşümüzə balaca bir ağ şokolad qutusu gətirmişdim. Təsadüfən. Belə alınmışdı. Çantamın içində qalmışdı, ya nəydi. Xatırlamaq istəmirəm. Demək istəyirəm ki, şokoladla ayrılmaq varmış qismətimdə. Ağ şokoladla. Şirin, təmiz - uşaq kimi... 

Sonuncu görüşümüzdən iki xurma gətirmişdim, sarı, şirin. Qənimət kimi. Yedim. Deyəsən, ikisini də heç kəslə bölmədən tək yedim. Yadımda deyil. Amma dadlıydı... 

Ayrılmağımızın bir detalı da var, onu yazmıram, yazsam, məktubumun dadı-duzu qaçar. Duzu ee. Sən xatırlayırsan? Nə mənası, onsuz hamısı...yadına düşsə, sən de... bəlkə, etiraf elədim...

Səhərsi şəhər sakit idi. Göy üzü qadının doğuşdan sonrakı halını xatırladırdı. Sel kəsilmişdi. Yağış sanki yerli-dibli yağmamışdı. Amma yağmışdı, dəqiq idi ki, yağmışdı. Yer yaş idi...