Tural Sahab – Oğurlanmış şeir (hekayə)
Köşə, Proza
- 17.06.2015
- 0 Şərh
- 1525 Baxış
Nə
zamandır şeir yaza bilmirdi yaşlı şair. Qəlbindən oğurlamışdılar onun şeirini.
Ağ saçları, qurumuş dərisi ilə əslində özü bir
şeir olmuşdu. Hər zaman təravətli olan bir sevgi şeiri. Yazdıqları dillər əzbəri
olmuşdu...Gənc oğlanlar, qızlar onun şeirlərində tanıyırdı sevgini. Lakin indi
o şeir yaza bilmirdi, sevgilisini itirmiş bir gənc kimi acı içində qıvranırdı.
Heç evlənməmişdi bu qoca. Uzaq və kimsəsiz bir qəsəbədə
yalnız başına yaşayırdı.Gəncliyində sevdiyi,lakin ona qismət olmayan
sevgilisinin xatirəsinə xəyanət etməmişdi bir ömür. Sadiq idi sevgisinə hələ də...
Şeirlərində o günəş saçlı qız vardı. Ömrünün son baharında onu isidən günəş rəngində
saçlar...Göz yaşları ilə keçən bir ömür... Milyonların sevgilisi olmaq, hər
zaman doğrunu, gözəli anlatmaq...Bax, belə bir insandı yaşlı şair.
İndi düşünürdü: "Axı o heç kəsə pislik etməmişdi,
kim oğurlaya bilərdi ki,onun qəlbindən sevgini? Belə bir pisliyi kim edərdi
ona?”
Düşüncələr onu qəhərləndirir, lakin qoca çinarı
yıxa bilmirdi.
Beynindən süzülən fikirlərlə yol boyu gedərkən
birdən gözləri günəş qədər gözəl olan bir qızın ağlaya –ağlaya ona tərəf gəldiyini
gördü. Qız onun yanına çatanda daha da hönkürdü. Gözləri ilə sanki şairə
yalvarmağa başladı.
-Sənə nə olub qızım?
-Mə dünyaya gec gəlmişəm, onu üçün ağlayıram.
-Heç elə bir şey olarmı? Hər kəs zamanında gəlir
bu həyata -dedi şair.
Lakin bu sözlər gənc ürəyi sakitləşdirmədi. Daha
da alovlandırdı içindəki atəşi:
-Yox ,yox mən düz əlli il gecikmişəm bu həyata. Sən
dünyaya gələndə gəlməliydim mən də. O sevdiyin qız mən olmalıydım, o zaman bir
ömür acı çəkməzdin. Sənin də üzün gülərdi, şeirlərin bu qədər hüzün dolu
olmazdı. Və mən də sənsiz bir ömrə məhkum olmazdım.
Şair artıq anlamışdı şeirini qəlbindən kim
oğurlayıb. İçi yanırdı, bu gənc qızın sevgisi qarşısında tükənirdi. Axı bu nə
işdi gəlmişdi, ömrünün son günlərini yaşadığı bir zamanda onun başına?
-Qızım sənin bu qocaya olan sevgin eşq deyil, sadəcə
keçici bir həvəsdir.Sən sevə bilməzsən bu yaşlı insanı, sən özün kimi gənc
birini sevəcəksən zamanı gəldiyində.
Qızın göz yaşları isə daha da artmışdı. Onun bu
halı qocanın ürəyini parçalayırdı. Bilirdi qızın sevgisinin yalan olmadığnı.
Ancaq qıza yazığı gəlirdi.Bir ömür onun kimi acı çəkməsini istəmirdi.
Lakin bunu ona necə anladacaqdı? Dağlardan axan
sular kimi saf olan bu qızın qəlb yarasını necə sağaldacaqdı?
Bir anlıq keçmişə qayıtdı...Nə qədər yalvarmışdı
sevdiyinə...Lakin onu istəməmiş,onu bir ömür zəlil qoyub getmişdi. İndi bu
balaca qızın gözlərində özünü, gəncliyini görürdü. Ürəyində: "Ah, bə qızım, sən,
həqiqətən, gecikmisən bu dünyaya gəlmək üçün, ya da ki, mən tez gəlmişəm”-dedi...
Artıq o da ağlayırdı. Qız yaşlı sevdiyinin göz
yaşlarını incə barmaqları ilə silə-silə:
-Ağlama, sənin göz yaşların mənim sonum,ölümüm
olar. Nə olar ağlama, mənim gecikdiyim baharım, ağlama-dedi.
Bir xeyli birlikdə ağladılar. Rüzgar onların göz
yaşlarına üsyan edib özünü qarşıdakı qayalara elə bərk vurdu ki, qayalar param-
parça oldu. Buludlar günəşin qabağını kəsdi, günəş parlaqlığından utandı. Heç
bu qədər aciz qalmamışdı yaşlı çinar. Solğun barmaqları ilə qızın saçlarını
oxşadı, ona ürəyini vermək, onu sevgi dənizində boğmaq istədi...Lakin ola bilməzdi.
O yaxında öləcəkdi... Qızı isə qarşıda qocaman bir ömür gözləyirdi.
Sadəcə sevilmək istəmişdi bu yaşlı bədən. Həyat isə
bunun qarşılığında ona əzab dolu bir ömür yaşatmışdı. İndi niyə bu qıza
sevdirdi ki ,onu?
Aacısını artırmaq üçünmü?
-Bu ölümə yaxınlaşdığı vaxtda onu ölmədən məzara
qoymaq üçünmü?-suallar ürəyində cığır açırdı acıdan...
İkisi də bilirdi, bu sevginin imkansız olduğunu...
Onlara əzabdan başqa bir sey verməyəcəyini... Lakin sevirdilər, bu sevginin
onların sonu olacaqlarını bilə- bilə.
Şairin dilində bu sətirlər dolanmağa başladı: "Sən
yaşlı şairin son şeirisən ........” Sadəcə bu sətir... Sonu gəlmədi bu şeirin.
Yaşlı sevgilisinin gözlərində dünyanı gördü gənc
qız. Heç bir yaşıdının gözlərində görmədiyi sevgi dolu bir dünyanı. Ancaq o
dünyanın sonuna az qaldığını o da görürdü, bunun üçün də göz yaşlarını dindirə
bilmirdi.
O da sevgisiz bir ömür keçirəcəkdi, daha doğrusu,
sevgilisiz.
Tural Sahab