Mən SSRİ-nin keçmiş vətəndaşlarıyla tez-tez ünsiyyətdə oluram. Onlar hamısı Azərbaycana və xüsusən də Bakıya heyran olurlar. Əlbəttə, hər şey mükəmməl ola bilməz. Bəzi əskikliklər var, amma bunlar düzələndir. Hər şey qaydaya düşür. Əsas olan odur ki, biz düz yoldayıq. Səhv etmək xüsusiyyəti hamıya xasdır, amma yeni nəsil azərbaycanlılar səhvləri düzəldəcəklər, onlar xarici ali məktəbləri bitirdikdən sonra vətənə qayıdacaqlar və digər proqressiv gənclərlə birlikdə dövləti qaldıracaqlar. Şəxsən mənə bu ölkədə yaşamaq çox rahatdır. Mən yaşayıram, işləyirəm, yaradıram. İnsana başqa nə lazımdır ki?

 

- Bu yaxınlarda mən düşünürdüm ki, mənim mərhum atam polis polkovniki olub, amma ömrünün son on beş ilini o, rəsmlər çəkib və yeddi şəxsi sərgi keçirib. O, ümid edirdi ki, bir gün "Humay" mükafatına layiq görüləcək. Mən bu mükafatı alarkən, öz qələbəmi atama həsr etdim, çünki bu, ilk növbədə onun mükafatı idi, hərçənd o, rəssam kimi bu mükafata layiq görülmədi, amma onun oğlu həm naşir, həm də kitabın ideya müəllifi kimi bu mükafatı aldı. Əgər atam mənə genetik və ruhi cəhətdən özündən nəsə miras qoymasaydı, bu şəhərə sevgi aşılamasaydı, yaxşı tərbiyə verməsəydi, bu kitab işıq üzü görməyəcəkdi. Mən bu kitabı atamın sayəsində dərc etdim. Ona görə də "Humay" mükafatı - bizim ikimizin qələbəsidir. Əminəm ki, bu, son mükafat olmayacaq, axı tezliklə yeni kitabım işıq üzü görəcək, ancaq bu barədə hələ danışmaq istəməzdim. Qoy bu, kiçik sürpriz olaraq qalsın. Sadəcə deyim ki, bu kitabda mənim atamdan nələrsə var!

 

 

 

 

SSRİ anlaya bilmirdi ki, niyə yaponlar hərəsinin çəkisi bir neçə kiloqram olan tonlarla adi gürzlər alırlar. Sən demə, onlar bu gürzləri əridirdilər və Toyota avtomobili istehsal edirdilər. Əsas bu ifadənin qurbanı olmamaqdır: "Vaxtında düşünüb başqa cür etmək lazım idi". Hər şeyi birinci dəfədən və keyfiyyətli etmək lazımdır. Bütün həyatım boyu peşəkarlarla işləmişəm. Məsələn, hətta öz mənzilimi təmir edərkən, mən mütəxəssisə müraciət edirəm. Hər kəs öz işini maksimal dərəcədə yaxşı icra etməlidir, onda heç bir problem yaranmayacaq və biz arzu etdiyimiz nəticəyə nail olacağıq.

 

 

 

- Mənim həyatımda çətinliklər çox olub. Allaha şükürlər olsun, faciələr olmayıb, amma çətinliklər olub. Mən həmişə yaradana təşəkkür etmişəm ki, həyatımda bu çətinliklər olub, bunun sayəsində mən bərkimişəm. Bunun sayəsində, öz həyatımın hər dəqiqəsini qiymətləndirirəm. Allaha şükürlər olsun ki, cavanlıqda buraxdığım səhvləri artıq təkrarlamıram, onların üzərində öyrənirəm. Bu gün hətta başqa insanların səhvlərini öyrənməyə və onları öz həyatımda təkrarlamamağa çalışıram. Həyatda çox səhvlər buraxmışam, amma o insan səhv etmir ki, o, fəaliyyətsizdir, buna görə də həyatda yeni vəziyyətlərlə qarşılaşdıqda hansısa səhvlər buraxıram. Amma bundan nəticə çıxardıram və həyatdan həzz alıram!

 

 

 

- İnsanların avamlığı. Həmvətənlərimizin mədəniyyətsizliyini, kobudluğunu görəndə çox pis oluram. Bu, mənə çox pis təsir edir. Xüsusilə, şəhərimizə gələnlər paytaxt mühitinə alışa bilmədikdə, ona uyğunlaşmadıqda, burda olan mövcud mədəniyyəti anlamadıqda, bizim mirasımızı dəyərləndirmədikdə və layiqli şəhər sakini olmaqdıqda bu, mənə toxunur. Amma ən çox allahsızlardan qorxuram, çünki onlardan nə desən gözləmək olar.

 

 

 

- Şükürlər olsun, bunun üzərində işləyən, vəziyyəti qiymətləndirən və düzgün qərarlar qəbul edən komitəmiz var. Amma mən də bir vətəndaş kimi, narahat oluram, buna görə bəzi təkliflər verməyi özümə borc bilirəm. Məsələn, 2015-ci il Avropa Olimpiya Oyunlarının keçirilməsi zamanı avtomobillərin şəhərə girişini məhdudlaşdırmaq lazımdır ki, yollar qismən boşalsın. Bizim çox hörmətli təhsil nazirimiz Mikayıl Cabbarov tədris ilini 15 iyuna qədər uzatdı. Oyunların açılışı isə 12-də olacaq. Mən bu il tədris ilini beş gün azaltmağı və uşaqların tətilə tez göndərilməsini təklif edərdim ki, şəhərdə az camaat olsun.

 

 

 

- Əgər məsələyə kompleks yanaşsaq, onda Azərbaycan futbolunun sistemi yanlış qurulub. Onu yenidən yaratmaq lazımdır. Mən hətta bir ideya təklif etdim, onu heç kəs tutmadı və çətin gələcəkdə kimsə dəstəkləsin. Bu ideya ondan ibarət idi ki, yaxın 5-7 ildə Avropa və dünya çempionatları daxil olmaqla, beynəlxalq yarışlarda iştirakdan imtina edilsin, bu halda UEFA və FIFA-ya məktub göndərilsin. Bizim yığmamıza qoyulan pulu, uşaq və gənc futbolunun inkişafına yatırmaq lazımdır. Əsl futbol məktəbləri və akademiyalar yaratmaq, futbol dövlətlərindən ən yaxşı mütəxəssisləri gətirmək, bizim gənc futbolçularımızın tərbiyəsi üçün bütün vacib şərtləri yaratmaq lazımdır, bunun nəticəsində Azərbaycanın milli yığması formalaşacaq. Beləliklə, biz 7-8 il sonra bunun bəhrəsini görəcəyik. Yalnız bundan sonra bizim yığmamız beynəlxalq yarışlarda iştirak etmək durumunda olacaq. Yarışlara qatılıb, təhqiredici məğlubiyyətlərə dözmək isə, hesab edirəm ki, məqsədəuyğun deyil.

 

 

 

- Nə qədər acı olsa da, nəticə aşkardır. Dünyada daim bizim ölkəmizin uğurlarından danışırlar. Bizim pəhləvanlarımız, şahmatçılar, voleybolçular və bir çox başqa idmançılar, futbol üzrə milli yığmadan başqa, daim qələbələr gətirirlər və dünya arenasında ölkənin imicini qaldırırlar. Bura həmçinin bizim mədəniyyət və incəsənət xadimlərimizin müvəffəqiyyətlərini də aid etmək olar. Məsələn, bizim cazmenlərimiz ən yüksək mükafatlar alırlar. Xanəndələr bizim milli incəsəntimiz olan muğamı dünyaya tanıdırlar. Biz bütün sahələrdə hamını ötürük və hər şeyə qalib gəlirik. Mən artıq KVN haqqında danışmıram. Təəssüf ki, futbolda biz analoji qələbələrlə və nailiyyətlərlə lovğalana bilmirik, bu da bir vətəndaş kimi, mənə çox toxunur. Xaricdə, xüsusilə şərqi Avropada olarkən, əcnəbilər bizim gözəl şəhərimizi tərifləyirlər, insanlarımızın təhsilli və səmimi olmasını vurğulayırlar, onlar ən müxtəlif sahələrdə Azərbaycanın son illərdə bütün sahələrdə qazandıqları nailiyyətləri sadalayırlar. Əgər on il əvvəl bizi xaricdə tanımırdılarsa, indi çox yaxşı tanıyırlar. Bu, çox xoşdur. Amma söhbət futboldan düşəndə, gözlərimi aşağı salıram, çünki utanıram, axı mən ölkəsini və xalqını sevən azərbaycanlıyam! Ona görə də ciddi dəyişikliklər etmək lazımdır.