ağı...

(Cəlal Abdullayevin şəklinə baxarkən)

üzündə 20.05.2010-cu il dayanıb,
80 dəfə ötüb keçdin may ayının üstündən,
ancaq indi vaxt səndən 1 saniyə önə keçdi,
elə bil Səməd Vurğun ikinci dəfə öldü.

dəhlizlər təzədi, Cəlal müəllim!
döşəməmiz yenilənib.
ayaq izini tapa bilmirik,
öpüşsün ayağımızla,
gözünün izini gəzirik indi
çöldəki ağacın yarpağında.

şəklinlə yanaşı durmusan elə bil,
hər gün yanından keçdiyin o dirəkdə,
cəmi üçcə günlük başdaşıdı o dirək,
o dirəyin yanından
cavanlar güllə-güllə, gülə-gülə,
qocalar qarışqa-qarışqa, fikirli-fikirli keçər hər dəfə.

adamlardan daha çox
əşyalar darıxar sahibi üçün, əşyalar.
biz bunu bilmirik.
məsələn,
kafedranın qapısının surətlə açılmağı sənin yoxluğun,
asta-asta örtülməyi xatirəndi, xatirən.

bəlkə də hardasa doğuldun,
indi körpə bir uşaqsan, uşaq.
nə bilək dünyanın harasındasan?!
ancaq Cəlal müəllim!
gəraylı-gəryalı bir söz deyim sənə,
qoşma-qoşma qalsın yadında,
dərsində səs salan tələbə,
bu gün heca-heca ağlayırdı qarşında.

təsir
(Qəşəm Nəcəfzadəyə)

geri qaytardın gözündə
ötüb getmiş zamanı, anı.
acı xatirələr üstə,
sən şeir ağladın, şeir.

darıxmayım deyə
uzun-uzun yolları
ağac-ağac getmək öyrəndim səbrindən,
mənasını dəyişdin gözümdə uzaqlığın, ağacın.
yıxılıb ölən yarpağın,
sən üstünə şeir ağladın, şeir.

ürək oğurlamışam səndən, ürək.
ayağından yeriş oğurlamışam.
baxışından sevmək,
gülüşündən kədər,
yorğun duruşundan sual,
saç oğurlamışam saçından.
vaxtını alıb əlindən, vaxt oğurlamışam.
nə deyim,
özümü sənə oxşatmışam.

qorxmaz yerişindən qarışqa, çəmən.
ayağın nöqtə tək düşər torpağa.
nəfəs-nəfəs tövşüdüyün yollara,
sən şeir ağladın, şeir.

qələmin söz danışır kağız-kağız,
dolub ağzınacan evimiz səslə.
gündə min yol yoluna nida bitirən
kəpənəkdən vaxt uman dostlara,
sən şeir ağladın, şeir.

vərəq-vərəq açıldıqca qarşında günlər,
cücərir telində qarışqa dərdlər.
sürətinlə bitən uzun yollarda
üzünə ağ olan qara asfaltın da,
sən üstünə şeir ağladın ata, şeir.

bircə saat...

möhtərəm hakim,
bəlkə fərarilər haqqında
bir saat artıq düşünək...

kəndim haqqında inşa...

köhnə, tavansız, təmirsiz
evimiz qədər doğma,
nənəmin qulpuqırıq qazanında bişən
dovğa qədər dadlı,
gecənin səhərlə öpüşməsindən doğulan
günəş işığının altında xumarlanan
itimiz qədər əziz,
heç nə ola bilməz mənə, kəndim!

hər səhər tozlu yollarında mürgüləyən
tək-tük ayaq izlərinin qarşısındakı
bir topa qoyun sürüsü qədər ümidli,
sərhəd tanımayan boz atların qədər əsəbi,
səhər-səhər şehli otlarında cikkildəşən
sərçələr qədər şəkər,
heç nə ola bilməz mənə, kəndim!

ürəyinin başındakı köhnə qəbirsanlıq
qocalar evindi sanki,
hər dəfə yanından keçəndə
izn alıram,
qoynunda uyumaq üçün,
yaşlı qəbirlərindən, kəndim!

nə olsun ki, işığın tez sönür, qazın yoxdu.
nə olsun ki, məktəbin uçuqdu,
dərs oxuyan yoxdu.
yenə səndən əziz,
heç nə ola bilməz mənə, kəndim!

ay ana kəndim, ana kəndim,
ay nənə kəndim, nənə kəndim,
ay oba kəndim, oba kəndim,
ay baba kəndim, baba kəndim.