Var olan istənilən sığınacağa getmək böyük bir peşmanlığın

pələng dərisi  kimi aşkar və parlaq halda ortaya çıxmasıyla nəticələnir.

Mavi və qısa qadın yubkasının xoş ətri beyninin dərinliyinə çatanda

bəhrəsizliyi hiss edib gülümsəyirsən.

Alışan, közərən amma sonda partlamayan

oyuncaq bombalar kimi

Bu dünyada

axtalanmış taleyi ortalığa çıxan hər şeyə necə gülürlərsə, o cür....

Xoşbəxtlik adına hər şey belədir.

Boz rəngli yumşaq, kəsici uclardan məhrum yerlərdə gəzişməklə insan ölmür

və ölüm əvəzinə verilən heçnə səni bədbəxtlikdən xilas etmir.

Tək əlin havada asılı qalarkən azca titrəməsi qədərdir, insanı yaşamağa həvəsləndirən bütün gerçəklərin gücü.

Amma ölməyə qorxur və ən cəsarətli, müdrik görünmək istədiyin anlarda belə

həyatda qalmaq istəyinin

nə qədər pis və zavallı hala düşsə belə

səninlə qaldığını

 aşkara çıxaran bu gerçəyi 

şərh etmirsən.

Pendir parçalarının üstünə çəkilən şəffaf örtüyü 

ağzının nazik əti arasında sıxırsan.

Köhnə evdən

köhnə dəri ilə çıxıb

bir yığın cır - cındırı ortalığa ataraq ondan yaxşı nələrsə hazırlanmasını istəyib

sonra lağa qoyulan bir adam kimi

düşünürsən, bəzən özünü.

Və heçvaxt bunu etməyəcəyini anlayırsan.

İki əllərində dəmir şurupları tutub onları mənalandırması ,sevməsi istənilən və haqlı olaraq bundan imtina edən bir adam kimi

qalmağı seçirsən....

ölməkdən qorxub bu cür yaşamağa məhkum edilsən də, 

Bir gün hər şeyi bitirəcəklər....