Çərçivəsindən böyük şüşələr kimi

beyninə yığılan xatirələr

kəsir rəngli həyatının işıqlarını.

Zibil qabına atılır kölgə çekləri.

Xatırladıqca xatirələri qarğıyırsan,

Lüterin Toması qarğıdığı kimi,

qaranlığa bürünür ruhum.

Bir bu günüm, bir də

dörd fəsil keçmişim var,

qurcalayır beynimin alfasını

xatirələrin xəfiyyəliyi.

Katalaundakı uşaqlıq 

dostları kimi üzləşirik,

fikirlər ölür, 

mən isə intihar edirəm.

Nə qaça bilirəm, 

nə uça bilirəm.

Leo, mənə qaçmağı öyrət,

Leo, üşüyür ayaqlarım,

su soyuqdur axı.