TETÇERƏ

Mənim adımı ən yaxşı çağıran nəfər var idi,

qısaldaraq çağıran,

ilk dəfə edən bunu

İndi maşınların şütümə səsinin içində

o çağırışı axtarıram

sanki nələrisə özündə

gizləyib aparırlar, onlar....

Mən özümə qayıtmaq üçün səni axtarırdım - külün kağız halını xatırlamaq mümkündür deyə

Amma kül heçvaxt yenidən kağıza çevrilməyəcək.

Artıq bunu hiss etmək belə çətin olur, onun üçün.

Çətin olur.

Burda bir şairin

bir müğənninin

bir rokçunun adını çəkə bilərdim

latınca əfsunlu bir cümlə işlədə bilərdim

içimin üzüntüsündən titrətmə yaratmaq üçün

amma ürəyimin kədərini, ruhumun üzüntüsünü ancaq özüm tanıyıram.

İnsan kədərindən hərflər yaradıb, heç kəsə köçürə bilməz.

Bu sadəcə xatırlatmadır, həmin adama nələrisə....

Mənim ürəyim çökür,

ruhumun rəngi uçur

ağ güllərin üstünü gəzərək, puçluqların uzağına.

Mən məhv olmuşam, diriliyimin qollarında.

ölmüşlüyümü yaşayıram.

Sən adımı ən yaxşı qısaldan qadın idin

Bunu ən yaxşı bacaran 

Ruhumu sevgiylə titrədən yeganə səs.

Sonra qısalan tək gerçək xoşbəxtliyin ömrü oldu....