Ramiz Rövşən deyəndə ağla şeir gəlir, söz gəlir, sehr, əfsun, möcüzə gəlir. Sözün havadan, sudan, oddan, ağacdan, kötükdən, buluddan yaranmış müxtəlif obrazlı şəkilləri gəlir. Sözün Allah şəkli gəlir, sözün qadın şəkli gəlir, sözün sevgi şəkli gəlir.

Ramiz Rövşən ədəbiyyatımızda sözə Tanrı qüvvəsi verən, sözü Tanrı səviyyəsinə yüksəldə bilən, sözü Tanrı ilə görüşdürə bilən nəhəng bir portretdir. Elə məhz özünün dediyi kimi:

Bax bu qorxmazlığın adı ədəbiyyatdır, bu meydan oxuma gücünün adı ədəbiyyatdır. Tanrıya meydan oxuma gücü. Yəni, şair dünyada hökm(söz) sahibi olan, dünyada yaratma gücünə malik iki qüvvədən biridir. Və bu baxımdan da, şairin Allahla dünyanı bölüşdürülməsi fikri irəli sürülür və ardından "sözün Allahı" kimi bir arqumentlə təsdiqini tapır.

Ümumiyyətlə, Ramiz Rövşən yaradıcılığında Allah mövzusuna, Allaha bu cür xitablara olduqca tez-tez rast gəlinir. Hətta müsahibələrinin birində sırf bu səpkili yazılarına görə, Sovet hökumətinin maneələri ilə rastlaşdığını da qeyd etmişdir.

Ədəbiyyat bir növ cəsarət işidir və Ramiz Rövşən, bu baxımdan, həm də cəsarətli şairdir. Ki o, bəzən Allahı hədsiz sevən, yüksəkdə tutan;

bəzən Allahdan küsən;

bəzən üsyançı;

 və bəzən də Allahı "öldürən", bu kimi cəsarətdə bulunan bir şairdir:

Ədəbiyyatın, incəsənətin varlığını şairin və şeirin varlığında görən Ramiz Rövşən son şairin ölümünü Allahın ölümü kimi qiymətləndirir. Bir sözlə, şairin ölümü həm də sözün ölümüdür və bu da özlüyündə Allahın ölümü anlamına gəlir. Çünki Ramiz Rövşənə görə, Tanrını Tanrı edən, Tanrıya Tanrı mövqeyini verən də məhz insanın özüdür, insanın düşüncəsidir. 

sənsən göy üzündə onu saxlayan - deyən Ramiz Rövşən üçün, Allahı göy üzündə tutan, onu fikir və varlıq olaraq yaşadan, qavradan insan şəxsinin bütovü və insan şəxsinin düşüncəsidir. 

Bu baxımdan şair insan qarşısında yaşam naminə iki ciddi şərt qoyur. Özünü yaşatmaq və Allahı da "göy üzü”ndə yaşatmaq!

Bütövlükdə, Ramiz Rövşən yaradıcılığını oxuduqca insanı qəribə rahatlıq hissi tapır. Şeirdə tapdığın hansısa misra, hansısa fikir və ifadə sanki nə vaxtsa demək istədiyinmiş kimi hissə qapır adamı. Və sən də şairlə, şeirlə birlikdə azıb-gedirsən. Misralar hörük-hörük, ilmə-ilmə insanın canına hopur, insanı mənəvi rahatlığa, ruhən sakitliyə aparır.

Ramiz Rövşən şeir yazmır, o, sözləri bir-birinə o qədər incəliklə, o qədər ustalıqla hörür ki, oxucunu mümkün ən böyük heyranlıq və reallıqla qarşı-qarşıya qoyur.  Ona görə, Ramiz Rövşən böyük şairdir. Ki onun qələmindən çıxan heç bir kəlmə, heç bir ifadə hədəfsiz və təsirsiz olmur. Yetər ki, sən onu tapmaq istəyəsən, yetər ki, şairin məhz sənə demək istədiyini, məhz səndən bəhs elədiyini duya biləsən, tuta biləsən. Bax, əsl möcüzə onda başlayır. 

Bu cür qeyri-adi yanaşmalara onun, demək olar ki, bütün yaradıcılığı boyu rast gəlmək mümkündür.

Məsələn, Ramiz Rövşən hamı kimi darıxmır, onun darıxması da aşağıdakı misraları qədər qeydi-adi və celbedicidir.

Bu, az qala, darıxmağa verilmiş tərif, darıxmağa verilmiş ad və teoremdir.

Ramiz Rövşən yaradıcılığının əsasənı sevgi təşkil edir. Bu misralar səni o qədər ciddi təsirə məruz qoyur ki, bir anlıq özünü həmin şeirin içində tapırsan.

Gəncliyimizin dilində əzbər etdiyi bu parçalar o qədər doğma, o qədər içdən fikirlərlə əhatə olunmuşdur ki, şeir hətta sevgidən yoxsul birini də öz duyğusal aurasına salmağı bacarır.

Ramiz Rövşən sevginin ən faciəvi tərəfi olan ayrılığa belə faciə ilə yanaşmır. Ayrılıqdan doğan yanğını, acını elə şəkildə təsvir edir ki, həmin o kövrək motivlər belə şeiri bir növ "yas" mövqeyindən uzaqda saxlayır, nəyəsə inandırır, nəyəsə ümid bəslətdirir.

Ramiz Rövşən itkisinin iki tərəfi var. Bu itkinin bir tərəfi oxucu üçün ağrı (mən səni harda itirdim), digər tərəfi isə ümid (axtarsam, yəqin tapardım səni) doğurur. Bir sözlə, şair ayrılıq üçün həm yaxşı ağrımağı bacarır, həm də içindəki ümidi ölməyə qoymur.

Ramiz Rövşən fəlsəfəsi, fəlsəfi düşüncəsi də oxucu üçün tanış və doğmadır.

Yaxud;

İnsan yaşadığı sürə boyunca etdiyi hər bir əməlin, etdiyi hər bir hərəkətin qarşılığı ilə müəyyən bir zaman çərçivəsində qarşılaşır. Şeirin mahiyyətində duran həmin o "daş" da bir əməl kimi, bir hərəkət kimi ən son məqamda özünü göstərir və baş daşı kimi göydən düşür.

Ramiz Rövşəni fərqli edən, fərqli göstərən məqam da elə budur. Yəni, hamı üçün adicə bir ağac parçası olan kötük Ramiz Rövşən üçün "başı kəsik gözəl kötük"dür, hamı üçün adicə bir təbiət məvhumu sayılan bulud Ramiz Rövşən üçün "anam bulud, anamdan artıq bulud"dur. Sözün Tanrı sehri də məhz budur.

bir qara paltarlı gözəl bir qadına ümidi var - düşüncəsinin, ən əziz qonağım sənsən

qapımdan qayıtma mənim - ağrısının və ən əsası isə sözün, sözün şeir zirvəsinin adıdır Ramiz Rövşən!